Interpretation
Joseph Duveen prided himself on studying his victims and clients in advance, figuring out their weaknesses and the peculiarities of their tastes before he ever met them. He was driven by desperation to drop this tactic just once, in his assault on Henry Ford. It took him months to recover from his misjudgment, both mentally and monetarily. Ford was the unassuming plain-man type who just isn't worth the bother. He was the incarnation of those literal-minded folk who do not possess enough imagination to be deceived. From then on, Duveen saved his energies for the Mellons and Morgans of the world men crafty enough for him to entrap in his snares.
k:oe:k:o:f:g:r:s:d:n:p:j:t:lkgo:ed:ft:k:n:r:o:g:l:p:s:ed:l:j:t:n:k:p:s:r:o:e:f:g
n:r:p:e:t:j:f:d:l:o:k:s:gj:r:n:g:k:e:t:o:s:d:f:p:l:oe:kd:r:l:p:t:s:j:f:o:g:n:l:t:f:s:
r:g:p:n:d:e:j:o:kj:d:l:p:f:k:r:n:g:e:t:o:s
look:fork get:loft took:lend feel:goat good:rope foot:keep end:rope got:deep
torn:leak drop:loft took:rent feed:stop lend fork:keep done:rope got foot steep
deep:soft took lend:fold keep:fork deck got:food lean:deep took gate:soft rent:
look took:fond deep:rope folk:rent keep:torn look:rope got stop keep lend fort:
fort:rope fold look:torn fork:keep note:foot lend stop:rope got deep look fork:
look feel:torn rope:keep gate look:soft done deep:took keep got:rent foot lend:
keep stop:feel look:torn got rope:lend deep took:fort gate keep rope:look stop:
note keep:done foot:rope took:lend got stop deep foot look:fork got rope keep
lend:keep rope fork look:steep deep:got took fold:look keep foot done rope:deep
lost:look:took fold torn:rope keep feel:fort got deep rope took stop:keep rope
Ford received them in his study. Looking through the book, he expressed astonishment and delight. The excited dealers began imagining the millions of dollars that would shortly flow into their coffers. Finally, however, Ford looked up from the book and said, "Gentlemen, beautiful books like these, with beautiful colored pictures like these, must cost an awful lot!" "But Mr. Ford!" exclaimed Duveen, "we don't expect you to buy these books. We got them up especially for you, to show you the pictures. These books are a present to you." Ford seemed puzzled. "Gentlemen," he said, "it is extremely nice of you, but I really don't see how I can accept a beautiful, expensive present like this from strangers." Duveen explained to Ford that the reproductions in the books showed paintings they had hoped to sell to him. Ford finally understood. "But gentlemen." he exclaimed, "what would I want with the original pictures when the ones right here in these books are so beautiful?"
The dealers decided to assemble a list, "The 100 Greatest Paintings in the World" (all of which they happened to have in stock), and to offer the lot of them to Ford. With one purchase he could make himself the world's greatest collector. The consortium worked for weeks to produce a magnificent object: a three-volume set of books containing beautiful reproductions of the paintings, as well as scholarly texts accompanying each picture. Next they made a personal visit to Ford at his home in Dearborn, Michigan. There they were surprised by the simplicity of his house: Mr. Ford was obviously an extremely unaffected man.
Joseph Duveen, art dealer to the richest tycoons of America, was suffering more than the others that year, so he decided to go along with this alliance. The group now consisted of the five biggest dealers in the country. Looking around for a new client, they decided that their last best hope was Henry Ford, then the wealthiest man in America. Ford had yet to venture into the art market, and he was such a big target that it made sense for them to work together.
Transgression IV
The year of 1920 had been a particularly bad one for American art dealers. Big buyers the robber-baron generation of the previous century were getting to an age where they were dying off like flies, and no new millionaires had emerged to take their place. Things were so bad that a number of the major dealers decided to pool their resources, an unheard-of event, since art dealers usually get along like cats and dogs.
The Honorable Melissa G. Dalton
General James C. Slife
General Michael A. Guetlein
In de Nederlandse taal maken we gebruik van twee bepaalde lidwoorden: “de” en “het,” en één onbepaald lidwoord: “een.” Het juiste gebruik van deze lidwoorden kan lastig zijn voor anderstaligen, omdat er geen vaste regels zijn voor wanneer een woord “de” of “het” krijgt. Toch zijn er enkele vuistregels en patronen die je kunnen helpen om te bepalen welk lidwoord je moet gebruiken.
“De” woorden vormen de grootste groep in het Nederlands. In het algemeen geldt dat alle zelfstandige naamwoorden die naar mensen of beroepen verwijzen, zoals “de man,” “de vrouw,” en “de leraar,” de lidwoorden “de” krijgen. Ook dieren en veel abstracte woorden, zoals “de hond” en “de vrijheid,” horen hierbij. Verder krijgen alle meervoudsvormen “de” als lidwoord, ongeacht het geslacht van het woord in het enkelvoud. Denk aan “de boeken,” “de huizen,” en “de mensen.” Er zijn ook veel woorden die eindigen op bepaalde achtervoegsels, zoals -heid, -ing, -teit, -schap, en -de, die ook bijna altijd het lidwoord “de” krijgen: de waarheid, de verandering, de kwaliteit, de vriendschap, de gezondheid.
“Het” woorden vormen een kleinere groep en verwijzen vaak naar onzijdige, niet-levende dingen. Veel korte, algemene zelfstandige naamwoorden krijgen “het” als lidwoord, bijvoorbeeld “het boek,” “het huis,” en “het kind.” Verder geldt dat verkleinwoorden, woorden die eindigen op -je, ook altijd het lidwoord “het” gebruiken, zoals “het meisje,” “het autootje,” en “het huisje.” Als je twijfelt of een zelfstandig naamwoord “de” of “het” moet krijgen, bedenk dan dat de meeste woorden “de” krijgen. “Het” wordt alleen gebruikt voor specifieke uitzonderingen en kleinere categorieën.
“Een” als onbepaald lidwoord gebruik je wanneer je niet verwijst naar iets specifieks maar naar iets algemeens of onbepaalds. Dit is vergelijkbaar met “a” of “an” in het Engels. Bijvoorbeeld, in de zin “Ik lees een boek” betekent “een boek” een willekeurig boek, niet een specifiek boek dat de spreker of luisteraar al kent. In “Een kind speelt in de tuin” betekent “een kind” ook dat het om een willekeurig kind gaat.
In samengestelde zinnen en bij complexe zinsconstructies is het belangrijk om te onthouden dat elk zelfstandig naamwoord zijn eigen lidwoord behoudt, ongeacht de lengte van de zin. Bijvoorbeeld: “De man leest een boek terwijl het kind speelt in het park.” Hier zien we dat de verschillende zelfstandige naamwoorden elk het juiste lidwoord krijgen.
How was the ruler of Cheng to know that Prince Ch'ung-erh was an ambitious, calculating, cunning type, a serpent with a long memory? There was really no way for him to know, you may say but since there was no way, it would have been better not to tempt the fates by finding out. There is nothing to be gained by insulting a person unnecessarily. Swallow the impulse to offend, even if the other person seems weak. The satisfaction is meager compared to the danger that someday he or she will be in a position to hurt you.
Interpretation
You can never be sure who you are dealing with. A man who is of little importance and means today can be a person of power tomorrow. We forget a lot in our lives, but we rarely forget an insult.
In de Nederlandse taal maken we gebruik van twee bepaalde lidwoorden: “de” en “het,” en één onbepaald lidwoord: “een.” Het juiste gebruik van deze lidwoorden kan lastig zijn voor anderstaligen, omdat er geen vaste regels zijn voor wanneer een woord “de” of “het” krijgt. Toch zijn er enkele vuistregels en patronen die je kunnen helpen om te bepalen welk lidwoord je moet gebruiken.
“De” woorden vormen de grootste groep in het Nederlands. In het algemeen geldt dat alle zelfstandige naamwoorden die naar mensen of beroepen verwijzen, zoals “de man,” “de vrouw,” en “de leraar,” de lidwoorden “de” krijgen. Ook dieren en veel abstracte woorden, zoals “de hond” en “de vrijheid,” horen hierbij. Verder krijgen alle meervoudsvormen “de” als lidwoord, ongeacht het geslacht van het woord in het enkelvoud. Denk aan “de boeken,” “de huizen,” en “de mensen.” Er zijn ook veel woorden die eindigen op bepaalde achtervoegsels, zoals -heid, -ing, -teit, -schap, en -de, die ook bijna altijd het lidwoord “de” krijgen: de waarheid, de verandering, de kwaliteit, de vriendschap, de gezondheid.
“Het” woorden vormen een kleinere groep en verwijzen vaak naar onzijdige, niet-levende dingen. Veel korte, algemene zelfstandige naamwoorden krijgen “het” als lidwoord, bijvoorbeeld “het boek,” “het huis,” en “het kind.” Verder geldt dat verkleinwoorden, woorden die eindigen op -je, ook altijd het lidwoord “het” gebruiken, zoals “het meisje,” “het autootje,” en “het huisje.” Als je twijfelt of een zelfstandig naamwoord “de” of “het” moet krijgen, bedenk dan dat de meeste woorden “de” krijgen. “Het” wordt alleen gebruikt voor specifieke uitzonderingen en kleinere categorieën.
“Een” als onbepaald lidwoord gebruik je wanneer je niet verwijst naar iets specifieks maar naar iets algemeens of onbepaalds. Dit is vergelijkbaar met “a” of “an” in het Engels. Bijvoorbeeld, in de zin “Ik lees een boek” betekent “een boek” een willekeurig boek, niet een specifiek boek dat de spreker of luisteraar al kent. In “Een kind speelt in de tuin” betekent “een kind” ook dat het om een willekeurig kind gaat.
In samengestelde zinnen en bij complexe zinsconstructies is het belangrijk om te onthouden dat elk zelfstandig naamwoord zijn eigen lidwoord behoudt, ongeacht de lengte van de zin. Bijvoorbeeld: “De man leest een boek terwijl het kind speelt in het park.” Hier zien we dat de verschillende zelfstandige naamwoorden elk het juiste lidwoord krijgen.
Years later, the prince was finally able to return home, his circumstances greatly changed. He did not forget who had been kind to him, and who had been insolent, during his years of poverty. Least of all did he forget his treatment at the hands of the ruler of Cheng. At his first opportunity he assemble a vast army and marched on Cheng, taking eight cities, destroying the kingdom, and sending the ruler into an exile of his own.
Transgression III
In the fifth century B.C., Ch'ung-erh, the prince of Ch'in (in present-day China), had been forced into exile. He lived modestly even, sometimes, in poverty waiting for the time when he could return home and resume his princely life. Once he was passing through the state of Cheng, where the ruler, not knowing who he was, treated him rudely. The ruler's minister, She Chan, saw this and said, "This man is a worthy prince. May Your Highness treat him with great courtesy and thereby place him under an obligation!" But the ruler, able to see only the prince's lowly station, ignored this advice and insulted the prince again. Shu Chan again warned his master, saying, "If Your Highness cannot treat Ch'ung-erh with courtesy, you should put him to death, to avoid calamity in the future." The ruler only scoffed.
All people have insecurities, and often the best way to deceive a sucker is to play upon his insecurities. But in the realm of power, everything is a question of degree, and the person who is decidedly more insecure than the average mortal presents great dangers. Be warned: If you practice deception or trickery of any sort, study your mark well. Some people's insecurity and ego fragility cannot tolerate the slightest offense. To see if you are dealing with such a type, test them first make, say, a mild joke at their expense. A confident person will laugh; an overly insecure one will react as if personally insulted. If you suspect you are dealing with this type, find another victim.
Men like this may seem to be crusaders for justice and honesty, but they are actually immoderately insecure. Being fooled, being conned, has activated their self-doubt, and they are desperate to repair the damage. Were the mortgage on Norfleet's ranch, the collapse of his marriage, and the years of borrowing money and living in cheap hotels worth his revenge over his embarrassment at being fleeced? To the Norfleets of the world, overcoming their embarrassment is worth any price.
Natuurlijk, hier volgt een tekst over de zinsvolgorde in het Nederlands. De zinsvolgorde is een belangrijk aspect in de Nederlandse taal en bepaalt de helderheid van een zin. De Nederlandse zinsvolgorde werkt volgens een systeem dat bekendstaat als SVO (Subject - Verbum - Object) in hoofdzinconstructies, maar er zijn veel variaties en uitzonderingen, vooral in bijzinnen, waarin de werkwoorden vaak aan het einde van de zin komen te staan. Dit heet ook wel het ‘rechte’ en ‘omgekeerde’ woordvolgorde.
In de standaard hoofdzin komt het onderwerp meestal eerst, gevolgd door het werkwoord en het lijdend of meewerkend voorwerp. Een eenvoudig voorbeeld is: “Ik lees een boek.” Hierin is ‘Ik’ het onderwerp, ‘lees’ het werkwoord en ‘een boek’ het lijdend voorwerp. Echter, wanneer een zin meer informatie bevat, bijvoorbeeld over tijd of plaats, wordt dit meestal tussen het onderwerp en het werkwoord geplaatst of juist aan het begin van de zin gezet om de nadruk te verleggen. Bijvoorbeeld: “Morgen lees ik een boek in de tuin.” Hier verandert de volgorde iets door het toevoegen van een tijdsaanduiding ‘morgen’ aan het begin van de zin. Hierdoor komt het onderwerp ‘ik’ na het tijdsbepalende woord.
In bijzinnen verandert de zinsvolgorde vaak aanzienlijk. In deze gevallen wordt het werkwoord meestal naar het einde van de zin verplaatst. Dit komt vooral voor wanneer een zin door een voegwoord, zoals ‘omdat’, ‘terwijl’ of ‘als’, aan een hoofdzin verbonden is. Bijvoorbeeld: “Ik lees een boek omdat ik tijd heb.” Hier staat het werkwoord ‘heb’ aan het einde van de bijzin. Dit wordt ook wel de bijzinvolgorde genoemd. Bijzinsconstructies kunnen soms complex zijn, vooral wanneer meerdere werkwoorden betrokken zijn, zoals in “Ik denk dat hij morgen in het park zal zijn.” Hier staan de werkwoorden ‘zal’ en ‘zijn’ aan het einde van de zin.
Een ander belangrijk aspect van de Nederlandse zinsvolgorde is de positie van werkwoorden in samengestelde werkwoordstructuren. Bijvoorbeeld: “Hij heeft het boek willen lezen.” Hier zien we dat in samengestelde werkwoordgroepen het belangrijkste werkwoord aan het einde staat, terwijl de hulpwerkwoorden ervoor worden geplaatst. Dit volgt de volgorde hulpwerkwoord - tweede hulpwerkwoord - hoofdwerkwoord, wat vaak een uitdaging kan zijn.
Daarnaast speelt inversie een belangrijke rol in de Nederlandse taal. Inversie betekent dat het onderwerp en het werkwoord van plaats wisselen, wat vooral voorkomt in vragen en zinnen die beginnen met een ander zinsdeel dan het onderwerp. Bijvoorbeeld: “Morgen ga ik naar het park.” Hier wordt ‘ik ga’ omgedraaid naar ‘ga ik’ door de plaatsing van ‘morgen’ aan het begin. Dit geeft de zin een andere dynamiek en benadrukt het tijdstip waarop de handeling plaatsvindt.
Er zijn ook nog andere elementen die invloed hebben op de Nederlandse zinsvolgorde, zoals modale werkwoorden en bijwoorden van tijd, plaats, wijze en oorzaak. Deze woorden kunnen vaak op verschillende posities in de zin worden geplaatst, afhankelijk van wat de spreker wil benadrukken. Bijvoorbeeld, “Ik wil het boek vandaag lezen” en “Vandaag wil ik het boek lezen” hebben dezelfde betekenis, maar een iets andere nadruk.
dog: fork get: dot took: fade feed: gate goof: deck foot: geek took fade: gate fog: deep
toot: gook feed: goat dote: gate food: folk geek good: frog took: feed gate dock: goof
feed: fog took gate: doof geek: fork deck got: food goof: deed took gate: fog deft:
good toot: fade deck: food goat fork: geek got fed: dock gate toot: fog deft good:
toot: gate frog: deck good toot: fade feed fork: geek goat feed: foot gate dock fog:
gate took: goof food: geek deck fade: good got: deep took gate feed goat: fork dock
foot: gate geek: fog deck toot: food feed: goof gate deep: took frog: geek dock fade:
deft toot: goat feed: gate took food dock: fork gate: deep geek fade: goof fog toot:
fork feed: geek dock: good took: fade fog: gate goof feed: toot gate deep:
o : k e d g t f : o e d k g t : f k e g d : o f t k e d g : o k g e d f t
d g : f k o e d o : g t e d : o e k g f d t : k e f g o d : o k t g e d : k d o f e g
k d t : o f g e k g : d t e o k : g o e f d k : t g k d o e : o g f e k d : k e t d f g
g : o d e f t k o g : k t d o : e d g f k : t o e d f : g o k d e : k g o f e d : t g k
o e d g f k : o t k g d f e : d o e g k f t o : k e d t g : o g d k f e t o k : e d f g
k o : e g d k e : o d g f t k : o e g t d f : k o g e d f o : k g d t e o : d g k e f t
e t : o k g d e o d g f t : k o e g d : k g e o f d : g o k e d t : g f k o d e t g o
o g : d e k g f t o : d e k t o : f k g d e : o t k g d e : o g d k e t f
o : o : o : o :
k e k e k e k e
d g d g d g d g
: o : o : o : o
e k e k e k e k
g d g d g d g d
o k d : e g o k d : e g
o : e k d g o : e k d g
k d o g : e k d o g : e
: k o g d e : o k d e g
g d e o k : g d o e k :
e k : g d o e k : g d o
Interpretation
Most men accept the humiliation of being conned with a sense of resignation. They learn their lesson, recognizing that there is no such thing as a free lunch, and that they have usually been brought down by their own greed for easy money. Some, however, refuse to take their medicine. Instead of reflecting on their own gullibility and avarice, they see themselves as totally innocent victims.
