Paul Biegel
- De vloek van de Woestewolf
De kist was zwaar. De twee soldaten die hem droegen, zagen er bezweet uit, maar toch zetten ze het ding geen ogenblik neer om even uit te rusten. De lange weg door het donkere woud bleven ze aan één stuk lopen, met trage passen en het zware ding tussen zich in. Waar kwamen ze vandaan? Hoe lang waren ze onderweg? En, wat zat er in die kist?
Belcampo
- De zwerftocht
In oktober van het jaar 1933 verliet ik Amsterdam, de schoonste stad op deze wereld. Ik zag er uit als een soort herenlandloper, zodat arm en rijk zich met mij op hun gemak konden voelen. Overal waar ik heen keek, zag ik een betraand gezicht voor mij; ik kon het maar niet kwijt raken, net als een gebrek in 't hoornvlies van het oog. De eerste autobestuurder die me oppikte, bracht me naar Utrecht en op andere gedachten.
Belcampo
- Het museum
Ik heb mij dikwijls afgevraagd waar het toch aan ligt dat altijd en overal mensen met mij beginnen te praten. Eerst had ik er geen erg in, toen dacht ik dat hier een algemene mededeelzaamheid heerste en dat er weinig verschil bestond tussen mensen die je niet kent en mensen die je wel kende; doordat je zelf mens was, kende je meteen al je medemensen en daarmee uit. Later heb ik gemerkt dat het anders was en dat ik een uitzondering vormde. De mensen praten niet met elkaar, maar wel met mij.
Simon Carmiggelt
- Lopen
Op weg naar mijn huis passeerde hij in zijn wandelwagentje een draaiorgel dat, toen hij vlak bij was, in Milord uitbarstte. Ik stopte en keek naar hem. De enorme golf van geluid overspoelde hem zó volledig, dat zijn lipje even trilde, maar hij worstelde en ontzwom. Er kwam een brede, feestelijke lach op zijn gezicht en rechtopstaand, als in een zegewagen, begon hij ritmisch op en neer te wippen.
Nescio
- De uitvreter
Behalve de man, die de Sarphatistraat de mooiste plek van Europa vond, heb ik nooit een wonderlijker kerel gekend dan de uitvreter. De uitvreter, die je in je bed vond liggen met zijn vuile schoenen, als je 's avonds laat thuis kwam. Die je sigaren oprookte, je kasten nakeek en die altijd iets liet halen op naam van een ander. Z'n naam was Japi. Z'n achternaam heb ik nooit geweten. Bavink kwam met 'm aanzetten toen ie uit Veere terugkwam.
Margreet Dolman
- Betrouwbare fluitketel
Als jonge, prille, en vooral zuivere vrouw voelde ik mij, in de jaren vijftig, altijd schuldig als ik naar de huishoudbeurs ging. Mijn moeder waarschuwde me telkenmale voor de grote gevaren waaraan ik blootgesteld zou worden. Een luxe pannenlikker die ik niet nodig had, maar wel zou willen hebben! Een uitdagende wringer die mijn menselijke wringkracht op een dood spoor zou brengen! Mijn moeder vond dat ik me niet aan deze verleidingen bloot moest stellen. En toch ging ik.
Margreet Dolman
- De ontmoeting
Afgesproken in de hal van het station in Utrecht bij de Bruna aan de Jaarbeurskant. Ik heb mij tijdens het chatten jonger voorgedaan dan ik ben; dus ik heb me nu ook wat jonger gekleed. Kort rokje, vlot petje op mijn hoofd, strakke riem om mijn middel, hoge hakken en extra vrolijk opgemaakt. Ik gedraag me ook jeugdig. Maak huppelpasjes en probeer opgewekt uit mijn ogen te kijken. Ik straal vrolijkheid uit, want een aantal voorbijgangers lachen naar me. Ik heb KinKyBe nog niet gezien.
Hans Dorrestijn
- Op mijn sloffen
Vlak voor zessen ontdekte ik dat mijn pakje shag bijna leeg was. Ik zag er opeens tegenop om mijn schoenen aan te trekken en ik dacht: Het kan best even op mijn pantoffels. Het is nu niet meer zo druk meer en ik hoef alleen maar even de straat over te steken. Toen de buitendeur vijf meter achter me lag, had ik al spijt. Er waren nog heel wat winkelende mensen op de been en dat zou op zich geen ramp geweest zijn als ze niet allemaal zo'n oplettende blik voor hun omgeving hadden.
Leonard Wibberley
- De muis die brulde
De minister van defensie besloot het grote luchtalarm al na zes uur op te heffen en wel om verscheidene redenen. De meest dringende was dat de mensen het niet langer verdroegen en hij dus in feite geen keus had. Dit volk van individualisten weigerde zich onnodig op te laten sluiten in kelders en schuilplaatsen zonder het comfort van radio, televisie, ijskasten, kopjes koffie, borreltjes en glazen bier.
Maarten 't Hart
- De nagapers
Onderweg deed zich een merkwaardig incident voor. In Rotterdam Blaak stapte een oud echtpaar in. De vrouw droeg een klein, wit hondje dat van top tot teen was ingeregen met bruine riempjes. Over het witte rugje bolde een rood dekje. Zorgzaam drukte de vrouw het dekje telkens vlak op de rug. Het kwam echter langzaam weer omhoog. Alsof er, halverwege de rug, lucht wegliep uit het teefje. In de hoogste stand leek het dekje wel een parachute en het hondje, met al zijn riemen, een volleerd springer.
