Βόλφγκανγκ Μπορ
- Ήταν κάποτε δυο άνθρωποι
Ήταν κάποτε δυο άνθρωποι. Δυο χρονών δέρνονταν με τα χέρια. Δώδεκα χρονών δέρνονταν με ραβδιά και πετούσαν πέτρες. Είκοσι δυο χρονών χτυπιόντουσαν με ντουφέκια. Σαράντα δυο χρονών έριχναν βόμβες. Εξήντα δυο χρονών έπαθαν μόλυνση. Ογδόντα δυο χρονών πέθαναν. Θάβονται ο ένας δίπλα στον άλλον. Όταν μετά από εκατό χρόνια ένα σκουλήκι πέρασε, τρώγοντας από τα δυο μνήματα, καθόλου δεν αντιλήφτηκε ότι εδώ είχαν ταφεί δυο διαφορετικοί άνθρωποι. Ήταν η ίδια γη. Παντού η ίδια γη.
